Όπως όλοι μας κάποια στιγμή στην ζωή μας, έτσι και εγώ με την σειρά μου έφυγα από το σπίτι των γονιών μου με προοπτική να είμαι αυτόνομος και να μείνω μόνος μου ή έστω σχεδόν μόνος μου!
Από την εφηβεία κιόλας, όπως οι περισσότεροι έχουμε αυτό το "όνειρο" να μείνουμε κάποια στιγμή σε δικό μας σπίτι μακριά από τους δικούς μας, για να έχουμε ανεξαρτησία. Με σκέψεις μόνο τα θετικά, χωρίς να σκέφτομαι και τις υποχρεώσεις που υπάρχουν όταν μένεις μόνος σου ή έστω δεν τις φανταζόμουν τόσες πολλές.
Και έτσι με "βάρκα την ελπίδα" στην ηλικία των 21 (για την ακρίβεια κάποιους μήνες πριν κλείσω τα 22) έφυγα από τους δικούς μου και έψαξα να νοικιάσω ένα σπίτι μόνος μου. Βέβαια δεν είχα λογαριάσει δίχως τους ξενοδόχους, μιας και στην Στοκχόλμη όπου ζω πλέον, τα σπίτια είναι κάπως εξωφρενικά ακριβά, ξεπερνώντας την λογική!
Έπρεπε να βρω κάτι το οποίο θα ήταν όσο το δυνατόν πιο οικονομικό, χωρίς να χρειάζεται ολόκληρο μου τον μισθό ώστε να μπορώ να ζω. Και στην αναζήτηση βρήκα κάτι ενδιαφέρον που δεν θα ήταν και τόσο μεγάλο το πλήγμα στα οικονομικά μου.
Το θέμα ήταν όμως ότι θα ζούσα με συγκάτοικους, κάτι που δεν με χαλούσε σαν πρώτη σκέψεις μιας και είναι κάτι συνηθισμένο στην Στοκχόλμη να συγκατοικείς με αγνώστους!
Απλά οι δικοί μου συγκάτοικοι ήταν κάπως "περίεργοι" μιας και δεν έπεσα και στους πιο ήσυχους ανθρώπους που υπάρχουν.
Στην αρχή ήταν όλα μια χαρά, κυλούσαν ήσυχα μια και δεν τους πολύ έβλεπα γιατί οι 3 στους 5 δουλεύαμε και απλά βλεπόμασταν στο χολ και στην κουζίνα τα οποία ήταν κοινής χρήσεις!
Εάν εξαιρέσεις και το δωμάτιο μου, που το μοιραζόμουν και αυτό με ένα άλλο παιδί το οποίο στην αρχή δεν τον είχα σε ιδιαίτερη εκτίμηση όπως ούτε και αυτός, απλά είχαμε μια τυπική σχέση για να μπορούσαμε να έχουμε μια αρμονία στο δωμάτιο!
Στο σπίτι μέναμε εγώ, ο ιδιοκτήτης και ένας φίλος του που ήταν από το Μπαγκλαντές και άλλα δυο άτομα που ήταν από κάπου στην Ευρώπη, χωρίς να μάθω ποτέ το από που μιας και έλειπαν πάρα πολλές από το σπίτι όταν ήμουν εκεί πέρα. Και γενικά ήταν αρκετά μυστήριοι τύποι!
Αλλά σιγά σιγά τα πράγματα είχαν αρχίσει να αλλάζουν και ησυχία άρχισε να χαλάει και τα πράγματα άρχισαν να αγρεύουν λίγο παραπάνω μιας και ο ιδιοκτήτης τους σπιτιού άρχισε να καλεί διάφορους φίλους του.
Και κάνανε μαζί χρήση κάνναβης ή αλκοόλ και που και που χρήση κοκαΐνης. Βέβαια εάν εξαιρέσεις την φασαρία που έκαναν που και που, εμάς δεν μας ενοχλούσαν καθόλου.
Με τον καιρό η θέα με τα ναρκωτικά είχε γίνει μια συνήθεια, ειδικά της κάνναβης μιας και ο ιδιοκτήτης ήταν καθημερινός χρήστης αυτής της ουσίας και για αυτόν τον λόγο δεν ήταν και κάτι το καινούριο.
Όπως και με τον καιρό, με τον συγκάτοικο του δωματίου μου είχαμε αρχίσει να γινόμαστε και πολύ καλοί φίλοι και βγαίναμε μαζί σε βραδύνους μας εξόδους και τα πηγαίναμε μια χαρά, βοηθώντας ο ένας τον άλλων, μιας και αυτού νου ήταν η πρώτη φορά που έμενε μόνος του!
Αυτό που με δυσκόλεψε αρκετά ήταν ότι έπρεπε να μαγειρεύω μόνος μου πλέον, εάν ήθελα να φάω και αυτό με τις ατελείωτες ώρες δουλείας με έκαναν να χάσω τουλάχιστον 10 κιλά μέσα σε 5 μήνες γιατί υπήρχαν στιγμές που ή ήμουν πολύ κουρασμένος για να φάω ή ήμουν κουρασμένος να μαγειρέψω.
Το τι πειράματα έκανα με νέες συνταγές που μου ερχόντουσαν ουρανοκατέβατα από το μυαλό να φτιάξω μιας και ήταν οι πρώτες μου προσπάθειες να μαγειρέψω κάτι άλλο εκτός από αυγά, το όλο θετικό ήταν που δεν έπαθα κάποια τροφική δηλητηρίαση.
Αξέχαστο και η πρώτη μου προσπάθεια να φτιάξω ρύζι, που όταν τελείωσα το μαγείρεμα μόνο σε ρύζι δεν θύμιζε, το λιγότερο χυλό θα το περιέγραφα.
Το καλό είναι ότι μετά με τον συγκάτοικο του δωματίου μου μοιραζόμασταν το φαγητό εάν δεν είχε προλάβει κάποιος να μαγειρέψει κάτι που σε έκανε να νιώθεις πολύ τυχερός!
Αλλά αυτό που περίμενα να με δυσκολέψει πιο πολύ ήταν το να βάλεις πλυντήριο, μια άγνωστη λέξη και συσκευή για μένα. Κάθε φορά που είχα ραντεβού στα κοινόχρηστα πλυντήρια της πολοικατικίας μας, ένιωθα σαν έναν αστροφυσικό της NASA που πήγαινε σε αποστολή!
Στην αρχή είχα αρκετές αποτυχίες μιας και άλλα ρούχα έβαζα και άλλα χρώματα ρούχων έβγαζα, να μην θυμηθώ και την περίπτωση που έβαζα τα ρούχα σε μέγεθος L και μετά τα έβρισκα σε XXS. Αλλά εντάξει είναι και αυτό κάτι που μαθαίνεις.
Με τον καιρό αρχίσαμε να έχουμε προβλήματα με το σπίτι μιας και όλη αυτή η φασαρία που δημιουργούταν από τον ιδιοκτήτη δεν σταματούσε όσα παράπονα και εάν κάναμε. Μετά αρχίσαμε να είχαμε και απώλειες από το ψυγείο, γιατί ενώ ψωνίζαμε, άρχισαν να χρησιμοποιούν τα πράγματα τα οποία είχαμε αγοράσει.
Το αποκορύφωμα ήταν όταν γυρνάω αργά στο σπίτι μετά την δουλεία και ενώ πεινούσα τόσο πολύ, είχα σκεφτεί να μαγειρέψω ρύζι και κάτι σουηδικά κεφτεδάκια, μιας και ήταν τα μόνα που είχα σπίτι γιατί είχαν τελειώσει όλες οι προμήθειες μου και χρειαζόμουν να πάω για ψώνια.
Γυρνώντας, είδα ότι το ρύζι δεν υπήρχε και όταν ρώτησα ποιος το είχε φάει, ο ιδιοκτήτης είπε ότι το είχε φάει αυτός και ψιλό γέλαγε ενώ έκανε το βραδινό του τσιγαριλίκη. Μετά ακολούθησε μια μάχη με κεφτεδάκια, ραπανάκια, μπριαμ, τυριά και ότι άλλο είχε το ψυγείο να τα εκσφενδονίζω πάνω στον ιδιοκτήτη του διαμερίσματος, ουρλιάζοντας.
Βέβαια κάπως υπερβολική η αντίδραση μου αλλά μετά από 12 ώρες στην δουλεία δεν μπορούσα να σκεφτώ καθαρά και λογικά. Και κάπως έτσι κοιμήθηκα χωρίς να φάω τίποτα και τον ιδιοκτήτη να μαζεύει μέσα στην μαστούρα του τα πράγματα που του είχα πετάξει.
Κάπως έτσι αφού είχε φτάσει ο κόμπος στο χτένι, τα μάζεψα μια μέρα με τον συγκάτοικο του δωματίου μου και σηκωθήκαμε και φύγαμε από εκεί, πήγαμε να συγκατοικήσουμε σε κάποιο άλλο σπίτι που δεν θα σου τρώγανε το φαγητό επειδή βαριούνται να ψωνίσουν!
Πάντως από το πρώτο σπίτι που έμεινα "μόνος" μου δίχως τους δικούς μου, έμαθα πάρα πολλά πράγματα που με ωρίμασαν εάν θέλετε, για το πως είναι να μην σε "προστατεύουν" οι γονείς σου! Και σίγουρα χαίρομαι πάρα πολύ με αυτήν μου την κίνηση που έκανα γιατί είδα ότι το να ζεις μόνος σου δεν σημαίνει ότι δεν έχει υποχρεώσεις, έχεις και πολλές μάλιστα.
Αλλά ένα είναι σίγουρο, ότι αυτό το να ζεις ανεξάρτητος είναι ένα πολύ ωραίο συναίσθημα που σε ωριμάζει σαν άνθρωπο και σε κάνει να δεις την ζωή με άλλη ματιά και είναι ένα στάδιο που όλοι πρέπει να περάσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου